چه بی تفاوت

دلیلی نیست که همیشه آدم عاشق چیزی باشد یا از چیزی متنفر باشد. نمونه ی بارز آن منم. هر چه به مخ پیزوری ام زور می آورم ، چیزی پیدا نمیکنم که عاشقش باشم یا ازش متنفر باشم. اهمیت گرفتن را همانقدری دوست دارم که دوست ندارم. همانقدر که شنیدن لفظ " امشب در شباهنگ " آن مجری چانه کوچک برایم شور است، همانقدر هم ترش است و همانقدر که عاشق شوری نیستم از شیرینی و ترشی  هم متنفر نیستم و همانقدر که تلخی را دوست دارم همانقدر هم دوست ندارم. من می توانم برای بار چهارم سریال فرار از زندان را ببینم و همانقدر هم میتوانم نبینم. آنجوری که به آن میز کوچولو های وسط پیتزا علاقه نشان میدهم، به انتظار در فرودگاه هم نشان میدهم.
 شاید برای همین است که هیچ وقت برای هیچ چیز نمی جنگم. هر وقت جنگیدم حتمن باید ادامه ی همین مطلب بنویسم که بفهمم اخلاقم تغییر کرده و یادم باشد دلیل اینکه چیزی برایم مهم شده را هم بنویسم. باشد که پیر شدنم را به چشم ببینم.

پانویس:
قرار بر این بوده خودم را از تغییر ذائقه ام خبر کنم، زیاد است شمار مواردی که نقض کرده ام این پست را، فقط همین را بنویسم که خیلی داستان ها در سایه ی گذر عمر به مزاجم متفاوت می آیند که دلیلشان هم چندان قابل توضیح  نیست
غرغر های مربوط به گذران نفرت انگیز زمان
راه (2)
روزی من هم خاطره شدم
مناجات
از اون روزای پر ماجرا