جایی برای ماندن در پیاده رو

مادر جان چرا اينجا نشستى؟... مادر جون؟

 با صورت چروكيده و پوستى كلفت كه به زحمت چين خورده، لاغر و استخوانى روى دو پا نشسته توى پياده رو، كوچك اندامى به اندازه ى يك صندلى پلاستيكى بچگانه پيچيده لاى چادر گلدار سورمه اى كه فكر نمی كنم چندان گرمايى داشته باشد در اين هواى 7 درجه ى 8 صبحى... 

مى گويد: چه كار كنم مادر؟

- بلند شيد مادر اينجا سرده ، پاشيد من كمكتون مى كنم، جايى ميخواستى برى؟ 

( انتظار مى كشم جواب بدهد ) جم نمى خورد. 

- نه، جايى ندارم برم كه، كجا برم؟

چادرش كنار مى رود، يك جفت دمپايى كرم رنگ از آن ها كه رويش بسته است و پلاستيكى، قديم ها توالت حياط خانه ى پدر بزرگم از آن ها داشت، تويش كه خيس مى شد ديگر خشك نمى شد تا باباجون بيايد از سر نو بشوردشان بگذارد تو آفتاب ايستاده به ديوار تكيه شان بدهد تا آبش برود؛ از آن ها پايش است. 

- پاشو مادر حداقل بشين رو صندلى هاى ايستگاه اتوبوس، اينجورى پاهاتون درد مياد. 

گويى همانجا ميخ شده چون آفتاب كمرنگى مى تابد. ولى انگار كه سوز غليظ از آن چادر گلدار نگذرد. احساس مى كنم خيلى وقت باشد روى دوپا نشسته ام، نميدانم چرا همش ذهنم به سمت توالت قديمى توى حياط پدربزرگ فلش بك ميزند... 

حرف نمى زند. مستأصل مى گويم: 

- هر جا بخواى مى برمت، خونه ى كسى رو كه ميخواى برى بگو. 

- كسى رو ندارم كه مادر... 

پولهاى ته جيبم را در مياورم، اندازه ى كرايه آژانس نمى شود. 

- اينجا بى هيچى نشستى، لا اقل اينا رو بگير اگه جايى به ذهنت رسيد تونستى سوار تاكسى شو برو يه جايى، اينجا يخ ميزنى 

- نه مادر خودت لازمت مى شه 

- نه لازمم نمى شه

مطمئن كه شدم مشتش را بسته بلند مى شوم مى روم، پشتم را هم نگاه نمى كنم، دوباره سوار ماشين مى شوم ، زار مى زنم و مى روم دانشگاه