حافظه حافظه غمیست عمیق

خيلى آرام و كم صدا مى آيم می نشينم روى دسته ى صندلی ولو می شوم روی میز به این فکر می کنم که باید فکر کنم. آنقدر خودم را نگاه نکرده ام شاید نفهمیده ام که زیر چانه ام جوش درامده. باید دستم را زیر چانه ام می گذاشتم حتمن تا بفهمم چه دردی دارد.  کتاب زیر دستم روی میز خیس می شود اما برایم مهم نیست. همیشه روی کتاب خیلی حساسم که تمیز و سالم بماند اما این یکی نمیدانم چرا حرصم را در نمی آورد. لابد چون آهتگ های معروف را همه را با یک تنظیم کلیشه ای باز نویسی کرده اند.
 به خیلی ها گفته بودم که حافظه ام ضعیف شده اما نمیدانم به کی ها. می روم فرو در فکر دیشب که اصلن چی شد. فقط یادم است که زده بودم به گاردریل، انقدر مبهم. یادم هست حتی توی یک پارک یه جایی شاشیدم. حالا افتخار نیست گفتنش ، اما تنها چیزهاییست که به خاطرم می آیند. غنیمت می شمارمشان که شاید باقی قضایا از توی حافظه ی تصویری ام کله درآورند، یا اگر بخار گرفته اند گرمشان کنم که معلوم شوند. بعدش نفهمیدم چی به چی شد، کی مرا پیدا کرد، کجا بودم اصلن، کی برگشتیم تهران. فقط چشم باز کردم یک بار جاده بود. یک بار قبلترش محمد از توی پارک بلندم کرد گفت بدو ، منم دوییدم لب جاده تا رسیدم به ماشین. حالت تهوع هم شاید داشتم، یا اینطور حس می کنم که داشتم، چون اُق که می زنم یادش میفتم. صبح زود باز چشم باز کردم نمی دانم چرا اول ساعت را نگاه کردم، شاید ۴:۳۸ دفیقه بود، مطمئن نیستم، بعدش تازه دیدم توی تختم خوابیدم با یک عالمه لباس. همه را در آوردم به جز ملزومات، شاید راه نفسم باز شود. بعد رفتم تا یخچال و یک آب بیمزه همطعم آب دهان مرده خوردم بعد دویدم تا دستشویی و به این فکر کردم که چهان می گوید: «آب بدنت کم بشه سردرد می گیری.» بعد گفتم به خودم الان دیگر آب خوردم لابد خوب می شوم. بعد با گوشی ور رفتم تا حالت تهوعم یادم برود. دوباره خوابیدم. به زنگ تلفن بیدار شدم که زود قطع شد. بلند شدم آب های بیمزه ای را که خورده بودم به بدترین طعم ممکن بالا آوردم. بعدش نشسته بودم چهار زانو کف حمام بابا اینا، به گندی که همانجا زده بودم فکر می کردم، نه هیچ جای دیگر. بعدش آمدم همانجوری خیس و ولوشو لای پتو خوابیدم. نمیدانم داغ بودم یا یخ. انگار همه رفته بودند. حرف بیمه و اینها شنیده بودم قبلش. تند تند نفس می کشیدم که اُق نزنم. چه زشت! عین این زائو ها افتاده باشم و گند بکشم همه چیز را. بعد مامان آمد چای لیمو به خوردم داد. دهنم گس شده بود. بعدش بستنی چیلی گفت میخوری؟ هیچی نگفتم، داشتم فکر می کردم که اصن چی داری میگی ، که آورد داد دستم. یک قاشق خوردم اولش طعم تند زد توی دماغم بعد ولو شد روی زبانم ، تازه فهمیدم بستنی گفته بوده. تا اینجا هنوز همان صحنه  گاردریل ها هم یادم نمی آمد. تا الان هم -که دست زیر چانه گذاشته ام و درد جوش را حس می کنم (که البته جوش نبود، انگار به یک جایی خورده که درد می کند) و فکر می کنم کِی پیرهن قرمز ستاره دار پوشیدم- البته یادم نیست. فقط در حد یک تصویر مبهم است خیلی اگر فشار بیاورم تازه. مامان هم هیچی نمی گوید. خاله هم آمده، می گویم خوبم که باز شصتاد تا دارو برایم تجویز نکند.
 هیچی دیگه همین. این نوشته یک چیزیست بین خودم و حافظه ام. می خواهم بهش بگویم دارم با چنگ و دندان نگهت می دارم. بعد می آیم دو تا آهنگ از کتاب پیزوریه از حفظ می نوازم هرچند انگشتانم قفلند، اما شنیدم حافظه هه دارد می گوید : خب منم با چنگ و دندون نگهت داشتم نکبت. ولی زر می زند...